Het is weer even geleden en wat is er een hoop gebeurd zeg.. Ik moet alle foto’s erbij pakken om weer een beetje zicht te krijgen op wat allemaal. Jojanneke en Maruli met de kinderen hebben hier een hele tijd gewoond en zijn nu met hun camper de rest van Portugal aan het verkennen. Het was erg fijn om ze hier te hebben en we missen ze. Maar het is heel goed dat ze lekker op hun gemak de boel gaan verkennen om te kijken waar ze neerstrijken. In het verlengde daarvan hebben Suzan en ik echt besloten hier te blijven, ook wij zijn door Portugal getrokken en de verschillen zijn enorm. Grofweg het Zuiden is warm, aan de kust een lekker windje, zee en kust is prachtig en aan de westkust is het mooi groen. Daarentegen is het zo wel heel droog en is water en uitdaging. Je krijgt het echte mediterrane gevoel daar. Mede door de bouwstijl die geheel anders is dan bijvoorbeeld het Noorden. De Alentejo is boven de Algarve en is prachtig maar verzengend heet en verlaten, maar wel heel mooi. Dan heb je natuurlijk de kustplaatsen ten zuiden en noorden van Lissabon, wat heerlijk is aan de kust. Mooie stranden en woeste zee. De stranden in het Noorden zijn anders, minder ontwikkeld en toeristisch. In het Noorden woont 70% van de Portugese bevolking, hier heb je dan ook meer steden dichtbij. Het midden van Portugal is heel betaalbaar en daar is een enorme aanwas van buitenlanders. Heel veel Nederlanders trekken naar deze regio, ze noemen het zelf ook wel de 13e Nederlandse provincie. Grote verschillen. Voor ons was er nog steeds twijfel, of het wel de ‘goede’ plek was waar we zijn neergestreken. Doutzen wilde eigenlijk wel wat meer naar de kust en Suzan en ik houden ook van de kust. maar wanneer we daar komen (in het Noorden) hebben we niet het gevoel oh hier willen we wonen. We voelen ons enorm thuis in Portugal, maar de exacte plek bleef toch een knagende vraag. En toch telkens weer komen we terug op waar we nu zijn, dat dit voor nu de juiste plek is. Wat ons aantrekt is dat met name Doutzen samen met haar vriendinnen zo naar de grote stad kan, shoppen naar de film etc. Eva en Zoe haar vriendinnen op 200 meter afstand wonen. Hun houten huis is inmiddels af en ze wonen er nu daadwerkelijk. Dus dat is goud, wij kunnen het goed vinden met Claudia en Fred, hun ouders, die ons ook enorm helpen met van alles en nog wat. En Suzan en ik hun weer. Dat voelt allemaal heel goed. Op enig moment zijn we met de kids gaan zitten en hebben we gezegd, wat doen we blijven we of gaan we naar de kust? Want nu komt het moment dat de architect gaat tekenen. En ieder van ons kwam, om eigen redenen, steeds maar weer uit om hier te blijven. Na onze vakantie in Griekenland hebben we definitief besloten 100% van onze energie in te zetten op deze plek. En dat voelt heel goed, het heeft allemaal wat acclimatie tijd nodig gehad, maar dit is nu onze plek.

We hebben ook de eerste oogst uit onze moestuin gehad, een experiment, een tuinman, Augustino, die een dag per week helpt met het land en de tuin, onze tuinkas is gearriveerd, met wat schade, en die gaan we de komende twee maanden opbouwen, de architect gaat tekenen, we hebben een landschapsarchitect die de ruimte gaat inrichten, zonnepanelen met accu die volgende week geïnstalleerd gaan worden. Kortom we gaan het steeds meer onze plek maken. De kids hadden in het te renoveren huis hun eigen kamer, maar nu is Doutzen terug in de Alpendre waar wij slapen en Fedde in het oude huis in een andere kamer die heeft daar heerlijk zijn eigen plekje. We hebben een tijdelijke buitenkeuken van pallets gemaakt. Kortom we zijn goed bezig. Maar we waren allemaal ook wel aan vakantie toe en Fedde wilde al heel lang heel graag naar Griekenland. Hij vindt de Griekse historie heel interessant. We hebben en rondreis gemaakt door de Peleponessos en Athene. Wat een heerlijke stad zeg, echt te gek! We hebben heel veel oudheden gezien. En het was een heerlijke fantastische ontspannen vakantie voor ons allemaal. Op een gegeven moment waren we een winkel waar ze Griekse bronzen beelden verkochten van met name de goden. Suzan wilde een Artemis beeld. Waarop Fedde aan de verkoper uitgebreid ging uitleggen wie Artemis was en alle verbanden met de andere goden. Zo gaaf om te zien. Hij heeft meer dan 10 boeken gelezen over de goden, dat grijpt hem echt.

Hier hebben ze 3 maanden zomervakantie en na Griekenland is Yuna naar ons toegekomen wat supergezellig was en is Fedde naar Surfcamp in Nederland gegaan. Doutzen is samen met Yuna naar Nederland teruggevlogen en ze hebben daar een geweldige tijd gehad. En natuurlijk logeerden Fedde en Doutzen bij opa en oma wat ook leuk voor ze was. Daarna zijn Pieter en Isolde hier een week geweest en had Doutzen weer een vriendin op bezoek. Dat was hartstikke leuk en we hebben allemaal leuke dingen gedaan met elkaar, erg geslaagd. Kortom een volle maar leuke vakantie.

Suus gaat supergoed, die heeft een aantal trainingen gevolgd bij Anna Kitney en is druk bezig met het opbouwen van haar nieuwe bedrijf dvmsuus.com, hopelijk is de website snel klaar. Ze gaat een heel gaaf programma introduceren en heeft al haar eerste klant voor het programma klaar is. Ook heeft ze bij een aantal bedrijven in NL gesolliciteerd en is in gesprek, dus dat is ook heel leuk. Suus zit helemaal in haar flow. Zelf ben ik voor het eerst weer naar een workshop geweest sinds 2 jaar tijd. Bij een Nederlander, Ruud in Tomar. Een heerlijke plek, afgelegen met veel ruimte een prachtige locatie. Overdag energiewerk en opstellingen en in de avond, heel mooi was het. Wat ook erg leuk was dat ik mij eigenlijk had ingeschreven voor ‘het pad van de Tempelier’ 7 dagen met 7 mannen. Dat leek me nou heel leuk! Maar er waren nog niet voldoende deelnemers. In de ochtend zaten we met elkaar en toen vertelde Ruud dat hij die ochtend naar Tomar zou gaan om het ford van de Tempeliers te bezoeken. Dat hebben we gedaan, het was bijzonder! Zo bijzonder dat ik het jullie nog wel en keer in persoon vertel. Wil je meer weten over de Tempeliers, https://unesco-queesties.nl/geheimen-van-de-tempeliers-in-tomar/

Verder is Suus met Jojanneke een weekend naar Porto geweest, een kado van Maruli en mij voor moederdag. Ze hebben een heerlijk weekend gehad met z’n tweeën en heel veel gezien. Ik ben met Fedde een weekend weg geweest naar natuurpark Geres en daar hebben we een quad tour gedaan door het natuurpark. Fedde heeft ook nog gereden. Het was echt heel gaaf! Voor diegenen die hier nog op bezoek komen een fantastische activiteit om te doen. En vooral met Fedde samen, vader en zoon, was natuurlijk heel leuk.

Suzan is ook nog met de Camper weg geweest met Doutzen, Eva, Zoe en Claudia. Naar Sao Martinho do Porto. Een plek waar we ook met Dodo en Ton hebben gestaan. Een lang meidenweekend. De camper was inmiddels gemaakt. We hebben een ‘kleine’ tegenvaller. De motor van de camper heeft het begeven, zoals je op de foto kunt zien. We hebben een nieuwe motor met verstuivers en drukleidingen moeten kopen., Kosten 10.000 euro. Een flinke tegenvaller. We zijn ermee bezig om te kijken of we iets kunnen verhalen.

Verder hebben we een zwembad op ons land staan en daar wordt driftig gebruik van gemaakt. Echt heel lekker als het warm is en vriendjes en vriendinnetjes komen langs om hier te genieten van het zwembad.

Kortom we hebben deze zomer genoten van van alles en nog wat, het weer was heerlijk. Een paar dagen echt te warm maar meestal lekker.

Maar we hebben ook een behoorlijke roerige tijd achter de rug, qua plek, blijven of niet, het bouwen/ontwerpen van het huis wat niet opschiet, Een kerk met een megafoon die elk kwartier door merg en been gaat, de taal die langzaam wil vlotten waardoor echt contact maken beetje bij beetje beter gaat maar echt nog wel heel basaal is. Maar bovenal ons eigen proces, die van Suus en die van mij, beiden op ons eigen vlak. Naar Portugal heeft ervoor gezorgd dat Suzan aan de slag ‘moet’ qua werk en daar een flink persoonlijk proces heeft doorgemaakt om vol in het werk te gaan staan. Voor mij gaat het vooral over vertrouwen, dat ook al heb je nog geen huis, duurt het nog even, heb je (tijdelijk) geen invulling in werk en is er de vraag, wat wil ik? Daar wil ik mezelf ruimte voor geven, en heb ik me aangemeld bij mindvalley, daar ben ik heel blij mee. Hier op deze plek zijn vraagt van ons het hervinden van onszelf en elkaar en ons gezin. En dat gaat niet zonder slag of stoot. En we groeien enorm met z’n allen dat is de ‘reward’. Maar het is geen geplaveide weg.

Nu gaan we het najaar tegemoet en maken we ons klaar voor de winter. We zijn superblij met onze Alpendre, waar we nu wonen, heerlijk comfortabel. Het grappige is dat we laatst in het dorp aan de overkant waren en de restauranthouder die aan de overkant van de berg woont wist te vertellen dat onze Alpendre zo mooi is. Het hele dorp heeft het over onze prachtige Alpendre. het is nu zondag en om 11.00 stond er iemand van de kerk voor de deur en die vertelde ook weer helemaal enthousiast dat ie het zou prachtig vindt. En dat is ook zo. Mooie huizen maken kunnen ze niet in Noord Portugal. Maar dat kunnen Suus en Tijn wel, dat hebben we al een aantal keer gedaan, en heeft ons geen windeieren gelegd.En dat gaan we nu weer doen. Als het af is hebben we een fantastische plek die je in Noord Portugal niet snel zal aantreffen. Het zal uniek zijn, want dat kunnen wij, unieke dingen creëren. En daar richten we onze focus op!

Liefs Suus, Tijn, Fedde en Doutzen

Blog

Om met het einde te beginnen. Het gastenhuis, de Alpendre, is AF. Na een zeer koude winter waar we onder de deuren en ramen heen konden kijken en behoorlijke vorst (voor hier) hebben we nu een heerlijk comfortabel huis. Afgelopen winter hebben we met de jas aan doorgebracht. De kinderen hebben buiten gedoucht bij 0 graden. Onze tijdelijke badkamer was namelijk weliswaar overdekt maar daarmee is alles gezegd. En wat zijn we trots op ze, ze hebben geen enkele keer geklaagd dat het koud was, ondanks dat de warmwatertoevoer ook niet altijd betrouwbaar was. Echt enorme bikkels. Het was ook een wens van ons om een periode wat minder luxe te leven. Zelf ben ik ook opgegroeid zonder kachel in de badkamer en stond het ijs op de ramen in de douche. Nu had ik (Tijn) er heel wat meer moeite mee, elke dag douchen deed ik niet meer. Overigens was elke dag douchen voor ons allemaal niet meer aan de orde. Deze winterse periode was een enorme les. Waar in Nederland iedereen het heeft over een graadje lager, leven de mensen hier gewoon met hun jas aan in huis. Maar ook in de winkels. Er is meestal 1 kachel in huis, in de keuken. De rest is tegen het vriespunt. Zo gaat dat in Noord Portugal. Energietekort is hier niet, Portugal heeft voldoende wind, water en zon. Dus gingen we van 21 cent/kwh naar 22 cent/Kwh. En een gasfles van 28 euro naar 31 euro. Allemaal prima te overzien.

Wij hebben een winter als een Portugees geleefd. Om eerlijk te zijn niet voor herhaling vatbaar. Je bent toch gewend geraakt aan comfort. Maar zelfs nu we heel comfortabel zitten in onze Alpendre is 16 graden in de badkamer al heel comfortabel. Tja alles went toch wel. Wat wij ook een bijzonder tegenstelling vonden is dat de meeste dus een houtkachel of oven hebben in de keuken. Om wat extra warmte te krijgen om bijvoorbeeld water te koken gooien ze afvalplastic in de kachel/oven. Dat genereert kortstondig heel veel warmte. Je gooit je plastic toch niet bij het afval als je het zelf kunt verbranden 🙂 Dat is echt wat anders….Oh ja en Fedde en ik hebben ook vuil verbrand op ons land. Je hebt een app en daar meld je aan dat je fik stookt. En dan steek je de fik erin. Niet echt lekker voor de omgeving…. Maar ja zo gaat dat hier.

De afgelopen periode is er heel hard gewerkt aan de Alpendre door de aannemer. Natuurlijk hebben we van alles meegemaakt waar je later om moet lachen maar op dat moment zelf wel gek van wordt. Dat is ook het nadeel als je zelf best wat weet van verbouwen. Maar wel goed voor je Portugees. En natuurlijk allemaal nieuwe uitdagingen, zoals een septictank aanleggen, daar hadden we geen ervaring mee. Om deze stankvrij te krijgen zijn we wel even bezig geweest, het is gelukt. En het resultaat van de Alpendre mag er zijn. Een kennis van ons die al 20 jaar woont in Portugal gaf aan nog nooit in zo’n comfortabel huis te zijn geweest, wat een leuk compliment. 

Onze eigen huis wil nog niet vorderen, we zijn inmiddels twee architecten verder en nog geen stap verder. Maar goed dat zal wel ergens goed voor zijn. Al weten we nog niet voor wat. Nu zijn we lekker op het land bezig met fruitbomen plaatsen, irrigatie en binnenkort een kas. De sinaasappelbomen die we hebben dienen de meeste ochtend als verse jus’de orange. Wat een luxe zeg sinaasappels persen van je eigen bomen zonder bestrijdingsmiddelen. Ook hebben we op ons land een citroenboom gevonden met heel veel citroenen. Echt top!

Om al het werk te verrichten hebben we een graafmachine gekocht (in Nederland). Zodat we alles op ons land kunnen doen. Natuurlijk ook een heel leuk speeltje. Fedde is er erg goed in en vindt het heel leuk. Net als de Motoenxiada, een soort minitractor. Dus er worden driftig leidingen getrokken, stenen verplaatst, muurtjes gebouwd en grond verplaatst. 

En we hebben een 9 persoons bus gekocht. Maar dat is nog geen succes. Vanaf het moment dat we die hebben gekocht hebben we er eigenlijk nog niet mee gereden en staat ie nu bij de garage. Enfin afwachten maar.

Maar het allerbelangrijkste is wel dat Fedde en Doutzen het niet meer naar hun zin hadden bij EKOA. Dat is de alternatieve school waar ze op zaten. Fedde is als eerste naar een reguliere school gegaan in de bergen, Revelhe. Toen wij daar kwamen schrokken we wel even. Maar we weten inmiddels ook dat Fedde heel goed zijn gevoel kan volgen en daar goede keuzes mee weet te maken. Fedde had het al vrij snel naar zijn zin. Eva en Zoe zaten ook op EKOA en belde in de kerstvakantie toen we in Nederland waren bij Opa en Oma dat ze naar een reguliere school wilden. Dat was voor ons ouders even schrikken want we hadden net nieuwe afspraken gemaakt met EKOA voor Doutzen. En wij wilden het nog graag even proberen. Maar als Eva en Zoe gaan dan wil Doutzen niet meer naar EKOA. Wij zijn met de meiden gaan kijken en eigenlijk zeiden ze meteen dat ze erop wilden. Binnen een week wisselden ze van school. En eigenlijk vanaf dag 1 is het een schot in de roos. Doutzen heeft nog nooit zoveel verhalen over school gehad aan tafel sinds ze op de school in Revelhe zit. Het is een kleine school moet 350 kinderen. Inmiddels heeft ze zelfs een vriendje. Als ouder is het echt superfijn om je kinderen zo gelukkig te zien op school. En het grappige is dat wij als ouder af wilden dat kinderen steeds maar getest moeten worden door proefwerken en examens. Onnodige druk wat ons betreft. En veel tijd gaat op aan het leren het juiste antwoord te geven. En wat blijkt, eigenlijk moet je tot je 15e wel heel erg je best doen in het Portugese onderwijs om te blijven zitten. Dus er zijn wel proefwerken, maar ach… overigens doen Fedde en Doutzen het prima. Dat komt ook omdat alle niveaus totdat je 15 bent bij elkaar zitten. Dat heeft voor- en nadelen. Wellicht kunnen onze kinderen beter en kan er meer uit ze worden gehaald. De andere kant is dat ze heerlijk kind kunnen zijn. Op hun 15e krijgen ze een gesprek met een psycholoog en kunnen ze naar de 15-18 opleiding als voorbereiding op de mogelijke studie die ze willen gaan doen. Dat je tot je 15e vooral kind kan zijn vinden wij echt een zegen.

Het bezoek met de kerst aan Nederland was heel erg leuk. Alle vrienden weer zien en kerst vieren met elkaar. Fijn dat dat kan. De kinderen hebben ook nog de eerste dag een dagje kunnen schaatsen op het landje van Gruiter voor de woonboot. Oud en Nieuw bij Jeroen en Marjolein, alsof we nooit weg zijn geweest. 

Ons volgende project is het bouwen van een zwembad, dat willen we voor de zomer klaar hebben. Dan kunnen we in ieder geval de hitte door. Want het kan goed warm zijn, het is nu 8 April en al 30 graden. Als het goed is is het zwembad eind mei klaar. 

Op dit moment zijn we op vakantie met de ouders van Suus en met twee campers hebben we een stuk van de N2 gereden, een soort route66. Echt een aanrader, deze gaat van Noord naar Zuid en is heel mooi. Wij zijn halverwege naar de kust afgeslagen en zijn nu in Sao Martino do Porto. Een mooi plaatsje met een baai waar je heerlijk het water in kunt. Normaal aan de Atlantische oceaan is dat niet zo makkelijk. We treffen het enorm met het weer 30+.

in de tussentijd passen Jo en Maruli met de kids op ons huis. Die zijn 10 dagen geleden aangekomen en hadden een huurhuis vanaf 1 April. Maar in Frankrijk rijdend, terwijl ze alles hebben verkocht, niet door blijkt te gaan. De persoon in kwestie wilde toch niet verhuren. Dus met een camper en drie kids op weg naar Portugal zonder huis. Dat is even een verandering. Nu staan ze bij ons op het land en kunnen ze als de ouders van Suus weer naar Nederland zijn in het huis waar wij van de winter hebben gezeten. Dan hebben ze voor nu in ieder geval een plek. Maar ze hadden zich natuurlijk enorm verheugd op een huis met zwembad. Dat loopt dus anders… Wij vinden het super gezellig dat zulke goede vrienden het besluit hebben genomen ook naar Portugal te komen.

 Suus en ik zijn zelf wel zoekende op dit moment. Suus heeft niet meer haar werk bij de Groene Os. Hierdoor is er een versnelling gekomen in wat ze nu zelf wil gaan doen. Al een tijdje wil ze meer werk maken van haar eigen bedrijf Praktijk Flip. Daar zijn alleen zoveel mogelijkheden dat ze niet goed weet waar te starten. Dat, binnen alle hectiek van verbouwen, is ze nu aan het onderzoeken. Het is goed dat ze daar tijd voor vrijmaakt en mee aan de gang gaat. Wanneer ze was blijven werken bij de Groene Os was dat met alle andere bezigheden misschien wat naar de achtergrond verdwenen. Maar voor nu is het ook een onrust. Dat heeft ook te maken dat we allebei een beeld hebben wat we willen, het is meer een gevoel, zonder dat we heel goed er een specifiek doel aan kunnen (willen) koppelen.

 Wij zien onze plek als een plek waar mensen terecht kunnen om tijd voor zichzelf vrij te maken. En onder begeleiding, uit het ritme van het dagelijks leven, aan zichzelf kunnen werken. We merken dat in Portugal de eenvoud van het leven heel helend kan werken.  Wij hebben bij het vertrek uit Portugal al gevoeld dat mensen ook de trek naar Portugal gaan vinden. De race die we in Nederland hebben is een race die een (persoonlijke) prijs kent. En er is een verandering gaande waarbij het voor steeds meer mensen de vraag is, ‘wil ik dit?’ Hoe onze plek en begeleiding er precies gaat uitzien weten we nog niet maar dat zal zich het komende jaar gaan vormen.

Zelf merk ik dat ik weer zin heb op een bijdrage te leveren aan de ontwikkeling van mensen. De afgelopen 15 jaar heb ik heel veel mensen gecoacht en dat mis ik. Alleen heb ik zelf wel de rust nodig. Tot nu was het vooral heel hard werken aan het huis en land. Dit komende jaar wil ik weer meer tijd gaan vrijmaken om mijn bijdrage te leveren.

En het leuke is: je krijgt steeds nieuwe ideeën, en dat is een goed teken. Zo ben ik ook een workshop gaan volgen bouwen in Hennep. Echt heel interessant en gaaf! Dat had ik nooit gedacht te gaan doen. En in Portugal zijn heel veel producten niet te verkrijgen of heel duur. Daar wil ik ook wat mee. Kortom allemaal kansen.

Wij hopen bij de volgende nieuwsbrief jullie te kunnen verwelkomen met ons zwembad 🙂

Liefs Suus, Tijn, Fedde en Doutzen

Blog

Wat een tijd geleden alweer. Juni het laatste bericht van ons. En nu is het alweer bijna november. Het is de afgelopen tijd erg druk geweest met van alles en nog wat. En dat alles en nog wat zal ik in deze blog handen en voeten geven.

In het laatste blog schreven we dat we in november in de Alpendre wilden gaan wonen. Dat is niet helemaal gelukt maar we verwachten 1/2 december er echt in te kunnen. Het is al aardig op weg. Dak erop, vloer met vloerverwarming erin, isolatie, alle leidingen. Kortom nu komt het afwerken. De aluminium ramen komen volgende week en de vloer en de houten voordeur de week erna. En we hopen de komende weken de mezzanine en trap er ook in te hebben. En natuurlijk de houtkachel. Het is nu al prachtig en straks wordt het een super de luxe gasthuis voorzien van al het comfort. Echt heel gaaf. We zijn ook heel blij met onze keuze voor de aannemer die we hebben. Echt een pietje precies met hele leuke werknemers die vakkundig zijn.

Het dak hebben we laten doen door een andere aannemer omdat deze een timmerman had die veel te duur was. Die hebben ook top werk geleverd. Maar hun dakdekkers maakten er een puinhoop van. Tijn heeft ze alles weer los laten halen omdat het niet goed zat. Om ze vervolgens les te geven hoe dak te dekken… Ach ja zo gaat dat. Maar voor de rest zijn we super tevreden.

We hebben ook een mooie 10.000L watertank en een septic tank die geïnstalleerd wordt deze week. Elke dag hebben we 10.000L vers water uit onze bron in de bergen. Dat blijft toch een kado. Overigens het lossen van de 10.000L tank ging op z’n Portugees. Dat kreng weegt nogal wat en de chauffeur had geen kraan of pallettruck. Moet je voorstellen je komt aanrijden met een mega oplegger in een klein dorpje en hebt niets bij je. Dat zou in Nederland toch niet kunnen. De vrachtwagen was te groot om voor het huis te komen. Dus op het pleintje in het dorp maar lossen. Fedde heeft een filmpje gemaakt die vond het doodeng. Erg leuk om te zien. Eraf halen heb is geen filmpje van maar dat was een nog grotere toer. Het toegangshek is klaar en heel mooi geworden en nu nog na het hek en op het weiland een stuk bestraten. Aangezien de Alpendre nog niet klaar is hebben we het huis wat gesloopt gaat worden wat opgeknapt. Badkamer en oude keuken met een hogedrukspuit schoon gespoten. Doutzen heeft met oma en haar vriendin Yuna drie prachtige muurschilderingen gemaakt ter versiering. We hebben een houtkachel geïnstalleerd en gekocht via  de OLX.pt , de marktplaats van Portugal.  Best een gezellige plek geworden. 1/2 november verlaten we onze villa, toen Marjolein hier was had ze het er steeds over dat het net was alsof ze in de serie ‘Dallas/ Dynastie’ zat, welke we zullen missen. Zoals je op de foto’s kunt zien zijn de uitzichten en de rust fenomenaal.

Trouwens over Yuna gesproken, die is 12 jaar en zelfstandig hierheen gevlogen. Ze mocht businessclass zitten want er was een plekje. Nou die had het nergens anders meer over. Doutzen en Yuna waren samen natuurlijk supergelukkig. Twee hele dikke vriendinnen. Toen Doutzen en Tijn Yuna gingen terugbrengen naar het vliegveld van Porto werd ze na inchecken opgehaald door een hostess. Doutzen en ik liepen naar beneden na het afscheid want je moet wachten tot het vliegtuig daadwerkelijk is vertrokken. Maar na 10 minuten kwamen we erachter dat Tijn de rugzak van Yuna nog had. Snel zijn we naar de incheckbalie gerend en die hebben met dekhostess gebeld. Wij naar de security en daar kwam Yuina aanlopen met de hostess. Gelukkig alles goed gekomen.. Stoere meid die Yuna

We hebben hier met de hele school een feest gehad met zwempool party en een voetbal toernooi, Super gezellig, mensen waren niet weg te krijgen 🙂 echt geslaagd.

Maar na zoveel zwemende (en plassende) kinderen was het zwembad niet meer helder te krijgen en moest de poolguy eraan te pas komen..

Maar een van de allerbelangrijkste dingen de afgelopen maanden is dat we met z’n allen naar NL zijn gevlogen en Doutzen haar groep 8 musical heeft gedaan. Zo fijn dat ze dat kon doen. Dan neem je toch echt afscheid van je jaren op de basisschool.

Het was heerlijk voor ons allemaal om in Nederland te zien, vrienden te ontmoeten, Suzan haar ouders te zien en te genieten van het fietsen. En natuurlijk niet te vergeten Tijn heeft weer Krav Maga kunnen doen. Heerlijk. We missen Nederland wel, vooral de vrienden. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat we de Portugese mentaliteit wel enorm kunnen waarderen. Mensen zijn echt supervriendelijk. Zo heerlijk. Het leven is hier ook nog betaalbaar, ook erg fijn. Maar een klein smetje, we waren te laat met de camper importeren en we kregen een boete. Aan herinneringen doen ze hier niet. Dus ik kreeg een boete tussen de 250 en 165.000 euro afhankelijk van Tijn zijn inkomen 2021. Of Tijn even alle belastinggegevens wilde aanleveren. Gelukkig is Suzan persoonlijk naar Braga gereden en kon Rosa onze advocaat bemiddelen. Gisteren heb ik 350 euro betaald. Eigenlijk moest ik naar Braga rijden en persoonlijk betalen. Maar via Rosa heb ik een IBAN nummer en geld overgemaakt, zo anders dan in NL.. Daar moeten we echt wel aan wennen. Tijn had gewoon een criminele aantekening. Nou lekker dan met je tijdelijke verblijfsvergunning.

Natuurlijk hebben we ook heerlijk vakantie gevierd. We zijn met de camper naar de Spanje, naar Pascal en Kristina en Sander gereden en hebben daar een aantal dagen in hun gekochte huis gelogeerd. Echt zo anders in Spanje dan in Portugal, niet te vergelijken. En we zijn ook naar het midden van Portugal geweest omdat Jojanneke en Maruli met de kids daar waren bij de ouders van een vriendje van hun zoon. Die zijn ook sinds kort geëmigreerd. Daarna hebben we met hun de kust bezocht en daar een paar dagen gestaan. Ook zijn ze een tijd bij ons gebleven in onze Dynastie/Dallas villa.  En nog geen paar weken later laten ze weten ook naar Portugal te komen. Ze gaan hun huis verkopen en komen op 15 minuten van ons wonen. Hun kids gaan naar de school waar onze kids ook heen gaan. Echt heel gaaf omdat we het heel goed met ze kunnen vinden. Ze zien het als een mooi avontuur en genieten ook erg van het leven in Portugal. Dus maart 2023 komen ze. Het toeval wil dat onze buurman zijn 3 jaar oude huis te koop heeft met een prachtige boomgaard. Echt schitterend. Ik ben eerst met Suzan en later met haar vader wezen kijken. Die was ook meteen verliefd. Het grenst aan ons land en ligt iets lager, totale privacy, Niemand kan je zien maar toch in een dorp en vlakbij de stad. Wij hebben zelf (en nog steeds wel) getwijfeld of het niet wat voor ons is. Maar de kinderen willen graag verder met ons project. In ieder geval wij zijn heel blij dat ze hier komen wonen. Van het begin af aan hebben we gezegd dat mensen ook naar Portugal zullen komen als we daar zitten. En Jojanneke en Maruli met kids zullen niet de laatste zijn.

Suzan haar ouders zijn ook voor de tweede keer geweest met de camper en hebben hier aan allerlei activiteiten meegedaan. Maar de activiteit die de meeste indruk maakte was het plukken van de druiven bij Joel en Rosa, ouders van school. Joel is dit jaar voor het eerst wijnboer en heeft dat nog nooit gedaan. Dat was een droom van hem. En daar zijn hij en Rosa ingestapt. Mensen uit het dorp en familie en vrienden kwamen twee weekenden helpen plukken. Eerst de witte druiven, voor de verkoopt en toen de rode, om zelf wijn van te maken. Suzan haar ouders en in het bijzonder haar vader vond het geweldig. Je zag ze de smaak van het Portugese leven proeven. Echt heel leuk om te zien. Dus we gaan nu kijken voor een stukje land waar we een houten huis op kunnen bouwen. Dan kunnen ze daar vertoeven.

Deze zomer hadden we heel veel bosbranden, zoals je op de foto’s kunt zien waren die soms heel dichtbij. Maar niemand is daar echt van onder de indruk. Voor ons wel spannend. Maar wat echt vervelend is is de rook. Je bent in de zomer meermaals gehuld in een rook. Dat wisselt sterk van plek tot plek. Maar bij ons op de berg was dat er wel.

Wat betreft school hadden we zorgen om Doutzen. Ze miste haar vriendinnen heel erg. Inmiddels heeft ze heel erg veel plezier met Eva en Zoe en gaat het super goed wat dat betreft. Fedde mist nu zijn vrienden. Er is wel een jongen van Fedde zijn leeftijd op EKOA gekomen maar hij wil meer leeftijdsgenootjes. We gaan binnenkort kijken bij ander scholen in de buurt of dat wat is voor hem. Dus we hopen dat we daarmee Fedde weer wat ruimte geven om zijn eigen leven in te delen. Hij is nu heel afhankelijk van ons. Fietsen is er bijvoorbeeld niet bij. Afgelopen weekend zijn Suzan en Fede de fietsen van ons huurhuis naar Vila Cova gaan brengen en dat was behoorlijk afzien (zie filmpje) ze kwamen helemaal  kapot aan. Wanneer Fedde in het centrum van Fafe op school zit kan ie zelf wat meer na school rondhangen met vrienden. Doutzen gaat ook mee kijken maar is op EKOA wel goed nu. 

Ook hebben we drie gesprekken nu gehad met de wethouder wat tot resultaat heeft dat de school wat zichtbaarder wordt. Tot nu toe was het een beetje een verborgen school. Dus er is nu ook meer instroom van kinderen en zijn er ook meer leraren.

Marjolein is op bezoek geweest een midweek bij ons en dat was supergezellig. Zo fijn als vrienden ons bezoeken in Portugal. Om meerdere redenen maar wat erg leuk is dat je toch een aantal dagen dicht op elkaar zit en normaal elkaar een paar uur ziet en nu aan de ontbijttafel. Daarmee heb je toch ander contact en dat is heel fijn. Ook Pieter is op bezoek geweest, helaas was Tijn wat ziekig want we zouden gaan klussen. Maar dat is niet gelukt, wel is Suzan het land door gegaan met Pieter om van alles en nog wat te regelen. Waaronder dat Fedde en Doutzen op kamp zijn gegaan. Een Portugees taalkamp. Daar hebben ze het enorm naar hun zin gehad. Erg leuk om te zien. Fedde is nog naar twee andere kampen geweest. Eentje van 10 dagen van het Erasmus. Hij was uitgenodigd om mee te doen, een kamp over duurzaamheid. Aldus Fedde was daar niet veel van te merken maar waren er veel activiteiten en jeugd uit andere landen. Hij heeft het in ieder geval goed naar zijn zin gehad. En het andere kamp was 2 uur van ons huis georganiseerd door een Engelsman en daar is Fedde 3 dagen geweest, ook dat vond Fedde heel erg leuk. Hij houdt van nieuwe dingen en mensen ontmoeten. En hij is nog steeds Fedde niet altijd de handigste, met de elektrische scooter is hij volluit onderuit gegaan. Hij belde Tijn op, Pap ik ben gevallen en je hele scooter (10 dagen oud) is kapot. Snel naar hem toegetreden en hij was helemaal in shock, arme jongen. Is daarna nooit meer op de elektrische scooter geweest.

Elke twee weken hebben kinderen die homeschooling hebben de mogelijkheid elkaar te ontmoeten. Dan wordt er door een van de gezinnen wat georganiseerd. De laatste keer was bij ons en hadden we houtbewerken. Dat was een groot succes. Hoop kinderen en allemaal gereedschap meegenomen en prachtige houten voorwerpen gemaakt. Doutzen was heel fanatiek en heeft echt de hele dag gewerkt aan haar project. De jongens zij halverwege de middag een Nerf gevecht gaan houden. Dat was natuurlijk helemaal te gek. Het doel van die dagen is dat de kinderen elkaar ontmoeten en met elkaar kunnen spelen en ook wat leren. Suzan is hier karntrekker van en dat heeft ze heel goed gedaan. Echt mooi om te zien.

Op EKOA zijn er dit jaar ook allerhande buitenactiviteiten. Een ervan is een cursus schilderen bij een echte kunstenaar. De kinderen vinden het geweldig en maken echt heel mooie schilderijen. Fedde heeft een prachtig schilderij gemaakt en doutzen is nog bezig. Echt gaaf om te zien. En niet onbelangrijk diegene die het gaat doet het zo leuk dat de kinderen ook echt enthousiast worden. Ze zijn ook naar een tentoonstelling geweest over Anna Frank. Wat ook weer boeiend is want hier hebben ze geen 1e een 2e wereldoorlog gehad. In Nederland zag je in mijn werk dat vooral de 2e wereldoorlog nog steeds een enorme invloed heeft op de generaties van nu. Het is echt een collectief trauma. Vaak zijn mensen helemaal niet bewust daarvan, tot je het aanraakt. Ik heb collega’s die na 20 jaar werk stoppen omdat steeds maar weer de 2e wereldoorlog terugkomt. En hier in Portugal, niets! Ze waren zo nieuwsgierig dat Doutzen en Tijn ze de week erna een les hebben gegeven in de ‘Hollandse schouwburg’ en wat daar heeft plaats gevonden. Heel leuk om te doen omdat ze zo enorm nieuwsgierig zijn.

We gaan in december naar Nederland en hopen dan een heleboel van jullie lieve mensen weer te zien..

En we zullen eerder de blog updaten.

Liefs

Suzan, Tijn, Fedde en Doutzen

De vierde maand. Begin juni, dat betekent dat we al een maand niets van ons hebben laten horen en dat had z’n redenen 😉

We schreven al dat we meteen een bod hebben gedaan op het land en huis toen we er waren. Dat bod werd geaccepteerd, het was een stuk lager dan de vraagprijs dus wij helemaal blij. Maar toen belde Sandrine…..nooit echt goed nieuws. De oude eigenaar van 88 was zich een hoedje geschrokken wat hij aan belasting moest betalen en wilde het niet meer verkopen. Een andere optie was dat we een heel groot deel zwart zouden geven. Mijn opa (oep) zei altijd: als je veel belasting moet betalen dan heb je ook veel verdiend en dat klopte in dit geval. Deze meneer (later begrepen we van de buurman dat het een zeer vermogende famile is) had dit land ooit gekregen en in Portugal moet je over de winst een behoorlijk bedrag aan belasting betalen. Maar wij wilden niet zwart betalen. Dus wat dan, we willen allemaal graag dit land. Tijn en ik kwamen tegelijkertijd op hetzelfde idee: laten we meer betalen.

Ik ben niet zo’n ster in getallen maar Tijn wel, onze Excel koning 😉 Dus na een avond allerlei cellen heen en weer te hebben geschoven gingen we met ons voorstel naar Sandrine. Die moest 3 keer kijken hoe het tabelletje in elkaar zat en was verbaasd dat we meer wilden betalen. Gekke Hollanders. Maar de zon gaat niet voor niets op: we wilden het huis kopen voor het geboden bedrag en het land krijgen. Dan zou de onderbuurman die interesse had niet het aangrenzende land kunnen claimen. Deze constructie had onze advocaat Rosa bedacht. Briljant! Ook de oude meneer moest even nadenken en met zijn advocaat en dochter overleggen, maar toen kwam het verlossende telefoontje: hij ging akkoord

Dus voordat Suzan, Fedde en Doutzen naar Nederland gingen hebben we getekend en kon Tijn aan de slag met aannemers.

Nog even over de Algarve: dat was echt top. Lekker toeren met de camper. Flip vond het heel leuk. De reis naar Portugal verliep ook soepel met hem maar nu ging hij gedecideerd de camper in, “ik ga mee”

Meestal aan een lijntje maar op 1 camping waar we alleen met Johan en Lyda (onze oude buren) stonden durfde ik het wel aan om hem los te laten. Eerlijkheidshalve moet ik toch ook even vermelden dat hij 1 keer ontsnapt is door het horgaas van een ieniemienie raampje door deze opzij te duwen. Toen liep hij dus op het parkeerterrein van de continente. Tijn heeft uiteindelijk door over hekken en door een bamboebos te klauteren hem toch kunnen pakken. Daarna heeft hij een tijdje geen ontsnappingsdrang meer gehad.

Bij Han en Bep heeft hij in het appartement kunnen scharrelen en was ons vaste uitje een rondje tuin. Best mindfull.

Bij thuiskomst zijn we meteen mountainbikes gaan kopen omdat we merkten op vakantie dat we het fietsen allemaal wel erg missen.

Maar ja dat wordt nog even oefenen. Fedde is de enige die zonder stoppen de berg bij ons huis opkomt. De rest moet afstappen. Wel goed voor je conditie

Toen we terugkwamen van het shoppen was Flip kwijt, we hadden hem buitengelaten na een lange rit in de camper. Hij kwam een uur later onder het bloed thuis. Waarschijnlijk gevochten want hier bij het huis zitten verwilderde katten.

Arme Flip. Zilverwater, All Septicum, Adaptonicum en Cox Compositum hebben hem er weer bovenop geholpen maar na een paar dagen begon hij mank te lopen. Toch maar naar de dierenarts om een röntgenfoto te laten nemen: niet gebroken maar een abces. Dus de komende dagen met zijn poot in de soda. Ook dat laat die lieve Flip gewoon toe.

En toen weer naar het “gewone” leven. Terug naar school. Maar met een nieuw project voor Doutzen: het organiseren van Koningsdag. De juffen wilden er een hele week van maken maar we hebben het beperkt tot 2 dagen. En Doutzen is een goed kind van haar ouders: het moest groot, groter, grootst worden aangepakt. Dus oma werd gebeld met een bestelling: ontbijtkoek, oranje haarverf, oranje textielverf, en schmink. Het pakket was 2 weken van tevoren opgestuurd maar het kon niet worden geleverd, waarom is nog steeds een raadsel maar we konden het gelukkig nog net onderscheppen voordat het werd teruggestuurd naar Nederland. Daar moest Tijn wel “even” voor naar Porto rijden.

Aangezien de kinderen op school een warme lunch krijgen had Doutzen ook bedacht dat de lunch zoals op Koningsdag moet zijn. Patatje Speciaal, met eigen gemaakt mayo en ketchup. Johan en Lyda waren een dagje bij ons op weg naar Nederland dus die werden meteen ingeschakeld. Toen ze wegreden verzuchtten die: “jullie zijn wel druk”

En toen was DE dag er, waar Doutzen hals reikend naar uitkeek: Yuna, Lexie, Jos en Gert zijn in Portugal. Ze hadden een week een huis gehuurd en zijn ook een week bij ons geweest. Wat was dat gezellig en het was net alsof we ze net nog gezien hadden en net alsof we in Nederland waren. We hebben een dagje Porto en Braga gedaan, naar de quimedela, het land laten zien en vooral genoten van elkaar.

Verder is er zoveel gebeurd sinds de laatste blog. We hebben en hond, een puppy van 8 weken, genaamd Luz. Wat in het Portugees licht betekent. En lijkt op Loes. Wij hebben een lereaar Portugees die een ochtend in de week bij ons komt voor Fedde en Doutzen en een ochtend voor Suus en Tijn. We vertelde dat we naar het asiel willen gaan voor een hond maar toen keek ze ons aan dat ze wel en pup heeft. En dat ze er maar wat graag vanaf wilde. Ze had al 4 honden. De volgende dag stond ze voor de deur met Luz en die is nooit meer weg gegaan.. Flip en Luz moeten wel aan elkaar wennen.

Inmiddels heft Fedde ook zijn eerste feestje gegeven met Portugese vrienden. En komend weekend weer. Dam gaan ze naar Top Gun hier in de bioscoop en daarna slapen in tenten op het voetbalveld bij ons huis. Echt leuk om te zien.

Met een aantal ouders in de omgeving die hun kinderen thuisonderwijs geven hebben we een ‘teenagerdag’ bedacht. Een dag in de week waar ze elkaar treffen en lifeskills leren. De eerste keer was bij ons en hadden ze een kookworkshop. Was echt supergezellig. En afgelopen maandag een dag hoe je een kamp opzet. Maar het was hier zo enorm warm dat we naar de Quemadela zijn gegaan, om af te koelen. Er is hier nu een Nederlands gezin die hun huis hebben verkocht en met twee kinderen van 11 hier aan het zoeken zijn. Naar en huis. Dat zou natuurlijk hel leuk zijn als die op EKOA school komen.

Over EKOA gesproken, we hebben een paar weken geleden met de wethouder gepraat en die is helemaal weg van dit project. Ze vindt dat het huidige onderwijs echt moet veranderen. Toen ze op onze uitnodiging bij EKOA kwam kijken was ze helemaal verliefd.

Ze gaf aan dat we moesten opschrijven wat we nodig hebben en dat ze het zal regelen.

Wat allemaal wel bijzonder is omdat deze vorm van onderwijs, homeschooling maar wel op een school in Portugal niet gebruikelijk is. Dus dat een grote gemeente dit actief gaat ondersteunen is echt te gek.

Inmiddels vordert het ook met het huis, we hebben aannemers en architecten langs gehad. Nou als buitenlander weten ze wel prijzen te hanteren. Dus daar moesten we even aan de handrem gaan hangen. We zitten nu in een spannende fase om te kijken aan wie we welk werk gaan geven. We willen graag november in een van de huizen. Dus er is behoorlijk druk op de ketel. Volgende keer daar meer over.

De tweede maand. Zo de kop is eraf, we hebben er een volle maand opzitten. Er is afgelopen maand zo veel gebeurd…. Suzan haar ouders zijn lang op bezoek geweest en hebben de eerste fase van het leven in Portugal goed kunnen meemaken. We hebben naar verschillende terreinen gekeken om te kijken of dat wat is voor ons. Een van die terreinen was van Senior João, de projectontwikkelaar. We zijn naar een stuk land gaan kijken wat uitkijkt op de vallei waar de camping Quinta Valbom is, de camping waar we met Jojanneke en Maruli zijn gaan kijken. Prachtig stuk land met fruitbomen en een stuk ecoland. opgebouwd uit meerdere terrassen. Eigenlijk wilde Sr João er drie huizen bouwen zoals we nu wonen. Het ging om ongeveer 3 stukken land van 7000m2 elk. Wij wilden twee huizen bouwen, een voor ons en een voor de ouders van Suzan. Het 3e stuk land wilde hij wel verkopen voor een heel aantrekkelijke prijs. Wij, Suzan haar vader was zijn eigen huis bij wijze van spreken al aan het verkopen, zagen het helemaal zitten.Vanuit huis kon je zo alle wandelpaden de berg rond wandelen. Echt een toplocatie. Maar helaas een paar dagen later zou Sr João gaan tekenen. Wat heel normaal is in Portugal is dat een stuk land van meerdere eigenaren is. Wat het verkooproces behoorlijk ingewikkeld maakt. Zo ook nu, acht eigenaren is echt jongleren om iets te kunnen kopen. Bij de notaris weigerde een van de acht toch te tekenen. Waardoor de hele deal niet doorging. Wij werden de volgende dag ontboden bij Sandrine de makelaar, in een apart kamertje gezet en Sandrine vertelde het verhaal. Wij baalden enorm maar hadden al zo vaak gehoord dat het zo gaat dat het ons niet verbaasde. Sr João voelde zich zo schuldig dat ie ons uitnodigde of we zijn huis niet wilde kopen of het huis dat hij verhuurt. Het eerste was niet onze stijl 🙂 Het tweede was werkelijk prachtig. In een dal tussen twee bergen, helemaal privé met drie huizen en een eilandje in de rivier die ervoor stroomde. Een van de huizen was gebouwd boven de rivier, echt helemaal te gek. Maar buiten ons budget. Enfin: zijn vrouw had een heerlijke maaltijd, met wijn natuurlijk, bereid en samen met Suzan haar vader, Doutzen en Sandrine hebben we  daar gegeten. Met de opmerking dat hij niets meer aanbiedt voor het daadwerkelijk in zijn bezit is.

Met Suzan haar ouders hebben we verschillende tochtjes gedaan in de omgeving, markt bezocht, school bezocht, uit eten geweest. En zoals in de vorige blog beschreven naar de rally. Erg gezellig allemaal.. Natuurlijk was er ook weer het afscheid wat voor iedereen lastig is. maar ja het is niet anders. Deze zomer komen ze weer.

Inmiddels zijn we op school aardig ingeburgerd, zo erg zelfs dat ze gisteren tijdens een zoom meeting riepen ‘Suzan en Tijn for school president’. We zijn betrokken bij de toetsing en herziening van de missie van de school. Een aantal ouders die de school hebben opgericht hebben de behoefte om die onder de loep te nemen aangezien Raphael, de hoofdmeester weg gaat. Om een lang verhaal kort te maken er is een nieuw vertrekpunt nodig om verder te gaan. Het rommelt en er is veel oud zeer. We vallen echt met de neus in de boter. De school was een van de belangrijkste drijfveren om te gaan en die blijkt instabiel. Af en toe voelen Suzan en ik ons wel een beetje als een Nederlandse bulldozer. We geven dat dan ook aan, telkens zeggen ze, jullie zijn engeltjes die uit de hemel zijn komen vallen. Graag structuur en daadkracht! Het idee is nu om de kinderen via een online platform de educatie te geven die ze nodig hebben voor het examen. Ongeveer 2 dagen per week zijn ze dan op school. De andere dagen zijn ze bij een van de families om lifeskills te leren. Lassen, huis bouwen, groentetuin verzorgen, dieren houden, natuur, techniek etc etc.

We hebben met verschillende ouders uit de omgeving van school contact om dit project vorm te gaan geven. We zijn gaan eten met Juliane/Olivier, Claudia/Fred en wijzelf. Met deze groep willen we kijken of we dit idee van de grond krijgen. Inmiddels hebben we met een grotere groep ouders een meeting gehad die geïnteresseerd zijn. Suzan (en ik dus ook) zijn dus een soort van school aan het bouwen. Niet de bedoeling maar wel aan het ontstaan:) Fedde en Doutzen vervelen zich op dit moment een beetje op school. Dat is wel jammer, wordt aan gewerkt..

We hebben ook als hulp bij een schoolreisje geholpen. Kinderen worden in Portugal als heiligen behandeld. Zelden tot de orde geroepen. Nou dat is met een schoolreisje te merken. Wij zijn met Fedde en Doutzen de 11 van jezelf gewend van de Hannie Schaft.. Dat is wel anders 🙂 Over school gesproken Doutzen heeft een rol in de groep 8 musical van haar klas in Nederland. En zel gaat terug voor zowel het kamp als de musical. Daar heeft ze heel veel zin in…

Grote mijlpaal is dat alle drie de auto’s voor de import door de keuring zijn. Een heel aardige keurmeester die ons zeer terwille was. De landcruiser was niet in een keer goedgekeurd, die was niet goed uitgelijnd. Maar bij de buurman konden ze dat direct verhelpen. Voor de Peugeot moest ik in het keuringsstation zelf even onder de auto 🙂 hoe grappig. De kinderen mochten ook even onder de auto kijken. gelukkig 30 minuten later alsnog goedgekeurd.. Nu wachten tot alle papieren  verwerkt zijn en dan kunnen de Portugese platen erop. Afwachten dus.

We hopen volgende maand onze bedrijven in te kunnen schrijven want de Financas is ook geregeld. We hadden een nieuw huurcontract nodig, dat uit Frankrijk, moest komen. En dezelfde oude dame zat achter haar bureau en wist anderhalf uur te doen over een adreswijziging. Suzan haar vader zei nog tegen Suzan, blijven lachen… Maar het begint allemaal vorm te krijgen.

Gertrude, een collega van kantoor in Haarlem is twee dagen op bezoek geweest wat erg gezellig was. De kids wilde graag uit eten, Sushi. Nou dat valt hier niet mee, maar vervolgens hebben we een Sushi tent in het stadje, nou daar kon je echt heerlijke Sushi eten zeg… Wat een verrassing!

Met Sandrine zijn we nog een dagje land gaan kijken. We zijn in de bergen in een bergdorpje gaan kijken, daar was een terrein met huis te koop. Echt heel afgelegen, te afgelegen. Maar wel heel leuk om te zien. Daarna zijn we naar Vila Cova gereden, dat is naast Trávassos. De plek waar we als allereerste in Mei 2021 zijn gaan kijken.

Een stuk land van 6300m2 met twee huizen erop en twee andere gebouwen. Inmiddels middels weten we dat dat belangrijk is aangezien een gebouw wat er al staat verbouwd mag worden. Maar als er niet staat is dat niet altijd het geval. Het ligt in een dorp, het cafe is 1 minuut lopen en er stroomt een beekje langs het land. Fedde, Doutzen en ik waren meteen verliefd. Wij alle drie zagen het meteen helemaal zitten. Alle mogelijkheden, huis voor opa en oma en gasten en huisje voor Fedde, groot huis met mogelijkheid tot trainingsruimte, werkplaats en een kas. Suzan twijfelde, die had het idee van een afgelegen huis. De juf van school haar man Zé werkt samen met een aannemer en die had nog wel een afgelegen stuk land. Heel gaaf stuk maar op het Noorden en echt afgelegen. Toen kwam bij Suzan het idee dat het wel een leuk idee is, maar voor de kids is 5 minuten fietsen van Claudia en Fred, 10 minuten van school en vlakbij Fafe waar ze gaan voetballen ook wel heel fijn.

Dat was in eerste instantie ook onze wens. Na een aantal keer bij het land te zijn geweest ging het steeds meer groeien het gevoel bij Suzan. En de laatste keer zijn we met met Sandrine en de eigenaar het land uitgebreid op geweest. En wat blijkt er is meer land bij dan de makelaar (collega van Sandrine) zelf wist. De eigenaar wees een heel stuk erbij aan. Echt super! En niet geheel onbelangrijk er komt een tube (leiding) vanuit de bron op de berg rechtstreeks naar het huis. En met flinke druk want het hoogte verschil is wel 10 meter. Het huis beschikt dus over bronwater uit de kraan. Echt te gek. En aan de zuidkant van het terrein loopt een beekje waarmee je het gele grasland kunt irrigeren. Nou dat is wel te zien er groeien op het land allerhande fruit en notenbomen. En het water wat niet gebruikt wordt stroomt gewoon weg.. Wat een luxe. Het grote huis heeft een muur die is 70cm dik van granieten blokken. De houten vloer en de houten dakconstructie zitten vol houtworm. We zullen dus de boel moeten slopen. Tja opties genoeg.. Herman onze makelaar was mee en die vond het een prachtig terrein en genoeg mogelijkheden door de aanwezige bouw. Wij hebben meteen ter plekke een bod gedaan. Die volgende dag was dat bod geaccepteerd en we hopen over 2 weken te tekenen. Nou we hebben er superveel zin in.. Eigen land met eigen water en een superuitzicht voor een goede prijs, bingo!

Inmiddels zijn we ook al een paar weken bezig om post te kunnen ontvangen. Wat dus niet kan omdat ‘Lissabon’ zegt dat waar wij nu wonen geen post bezorgd mag worden. We zijn naar Celorico de Basto geweest naar het verdeelcentrum en die zeggen dat dat klopt. Nu is de oplossing dat er beneden in het dorp een brievenbus is geplaatst met onze naam erop (daar mogen ze wel bezorgen namelijk). Dus we hopen dat het nu werkt. Vandaag kregen we de Rabobank aan de lijn dat ze post hadden teruggekregen. Nu zou het goed moeten gaan…

We hadden een weekje vakantie omdat de kinderen vrij zijn gepland staan. Een weekje met de camper naar de Algarve en langs een collega van Suzan die daar woont. Heerlijk want het is voor het eerst dat we met de camper weg gaan. En we zijn nog nooit in de Algarve geweest. Hoe luxe dat je in een paar uur rijden in de Algarve bent zeg.. We zijn nu onderweg naar Han en Bep, mijn ex schoonouders. Daar kom ik al 30 jaar.. Leuk om ze zometeen weer te zien. Overigens had ik Bep aan de lijn van de week en die had wel een goede. Toen 30 jaar geleden ze naar Portugal emigreerde wilde Bep net als Suzan remote wonen. Maar Han zie (nog geen internet enzo hé) kijk eens naar de mensen die terugkomen uit Portugal. Allemaal mensen die remote wonen. Ik wil een cafe op loopafstand, vlakbij een dorp wonen. Waarop Bep mij vertelde dat dat een heel goede beslissing was. Op deze manier zijn ze volledig geïntegreerd geraakt. Han zit nu zelfs in de gemeenteraad.

We gaan zien hoe ver wij komen 🙂